У грузінскім мястэчку вінавацяць ва ўсім тым, што адбылося, алкаголь.
У мястэчку Цержола, што ў прыгарадзе Кутаісі, усяго шэсць з невялікім тысяч жыхароў, усе адзін аднога ведаюць. Любая навіна разлятаецца адразу, як гарачыя піражкі.
Знайсці родных мінскага згоншчыка дапамагло сарафаннае радыё і спачуванне, якое грузіны, шакаваныя тым, што адбылося, выказваюць пасажырам злашчаснага рэйса Кутаісі – Мінск. Маўляў, як такое магло здарыцца: вы сапраўды не блытаеце, грузін захапіў самалёт? Што ж прымусіла яго пайсці на жудасны ўчынак – асабістае гора, адчай?..
Спачатку ў аэрапорце Кутаісі журналістам наўгад падказалі тэлефон мясцовага фермера, які разводзіць пчол. Той, пагутарыўшы з суседзямі, накіраваў да прадаўшчыцы мясцовай крамы – тая ўжо ведае дакладна ўсе апошнія навіны ў акрузе ды і ўсіх жыхароў пайменна…
- Так ён у мяне толькі ўчора (размова адбылася ў аўторак вечарам. – рэд.) з сябрам садавіну і каньяк купляў! – прадавачка Ніна з мясцовага магазіна не адразу ўцямляе, як, здавалася б, бяскрыўдны сусед, мог захапіць цэлы самалёт. Яна хоць часам і недалюблівала Гелу – мужчына бываў рэзкаваты, нават грубаваты, выпіўшы, мог і матам палаяцца – але нічога дрэннага сказаць пра яго не можа. – Так любога спытаеце – нармальны мужык, ніякіх правінаў за ім ніколі не лічылася. Зайшлі яны з сябрам да мяне ў краму напярэдадні, у палове дванаццатай начы (за некалькі гадзін да вылету ў Мінск. – рэд.). Па паху і хадзе я адразу зразумела – ўжо нападпітку, узялі апельсіны, бананы, яблыкі і каньяк, папрасілі запісаць пакупкі ў доўг. У пераліку выходзіла прыкладна даляраў 15. У мяне з такімі размова кароткая, я сказала, што ў доўг не запісваю, але яны настойвалі. У выніку патэлефанавалі дырэктару, той дазволіў. Паводзілі сябе пры гэтым культурна і спакойна, я яшчэ здзівілася: звычайна сур’ёзны Гела часцей маўчыць, а тут нават дзякуй на развітанне сказаў. Селі ў машыну і з’ехалі…
Так, амаль з размахам, 41-гадовы Гела святкаваў з сябрамі сваё першае далёкае падарожжа на чужыну, да гэтага грузін на самалётах не лётаў.
- Божа, які захопнік? Гела паехаў у Беларусь зарабіць грошай на аперацыю для хворай жонкі! У Інгі кепска з сэрцам, ён вельмі перажываў. Лекары сказалі: каб дапамагчы, патрэбна аперацыя і 8 тысяч даляраў. А дзе ўзяць, у яго ж не было пастаяннага даходу… – “Камсамолка” звязалася з жонкай Гелы, але яна не гаворыць па-руску. З перакладам дапамог яе стрыечны дзядзька Мальхазі, які распавёў, што праблемы са здароўем не толькі ў жонкі Гелы, але і ў іх сямігадовай дачкі, і ў цешчы, якая прыкавана да ложка.
– Я думала, што Гела добра зарабляў. Мясцовыя распавядаюць, што ён гандляваў машынамі.
– Так, ён купляў аўтамабілі. Але каб з’явіліся грошы, прадаць іх трэба было даражэй, чым купіў, а ў яго не атрымлівалася. Ён некалькі разоў спрабаваў, але нічога не выйшла, грошай не з’явілася. Ён браўся за розную працу, часам з прыяцелямі халтуру на тамтэйшых будоўлях: то дом суседзям ўзводзілі, то будынак кафэ. Але заробку заўсёды было мала, хапала толькі, каб пракарміць сям’ю. Нават на білет да Мінска яму давялося пазычыць, думаў: запрацуе – верне. Ну і які з яго захопнік? У яго нават у кішэнях нічога не было, чым ён мог пагражаць людзям, якая крымінальная справа, якая бомба? У жыцці ён не трымаў зброі ў руках!
– Можа, нешта небяспечнае было ў яго багажы або ручной паклажы?
– Ды не было ў яго багажу, з дома ён не ўзяў нічагуткі. Вырашыў: калі спатрэбіцца адзенне – купіць па дарозе, хоць і грошай у яго з сабой асабліва не было.
Але больш ён цярпець не мог, сказаў, што не будзе далей спакойна жыць, бачачы, як пакутуюць блізкія, калі дапамагчы нічым не можа. Памятаю яшчэ яго апошнія словы: «Паеду ў Менск – знайду працу, буду жыць у любых умовах, буду трываць, але грошы прывязу. Калі не знайду працу ў Беларусі – паеду далей, у Маскву…» Хацеў уладкавацца будаўніком, чуў, што яны добра атрымліваюць. Да гэтага ён бо ніколі далёка з Грузіі не ад’язджаў…
– Гела святкаваў свой ад’езд у Беларусь з сябрамі. Атрымліваецца, у самалёт ён сядаў ўжо п’яны?
– Так, яны адзначалі з прыяцелямі, купілі бутэльку гарэлкі, можа, потым яшчэ, я не ведаю. Так ён развітваўся, гэта ж быў яго першы пералёт, ён баяўся ляцець, таму, думаю, і выпіў для адвагі. Мы, калі даведаліся, што ён выпіў лішняга, потым аблаялі яго сябра, які адвёз яго ў аэрапорт: навошта п’янага адпусціў?
– Але чаму ніхто з блізкіх яго не спыніў, вы ж ведалі пра гарэлку?
– Гела добры чалавек, у яго ніколі ні з кім праблем не здаралася – спытайце ў нашай міліцыі! Адзінае, калі ён выпіваў – не мог сябе кантраляваць, гэта так, было. Але нікому нічога дрэннага ён не зрабіў, проста, выпіваючы, мог паводзіць сябе больш актыўна. Калі прыйшла навіна пра захоп самалёта ў Мінску, знаёмыя здзівіліся і не адразу паверылі: можа, гэта іншы Гела захапіў самалёт, не наш?..
Ды і як мы маглі яго спыніць, ён жа ехаў здабываць сродкі на лячэнне жонкі, каб дапамагчы аднавіць зрок дачкі, мы спадзяваліся, што ён дарослы і не наробіць глупстваў…
Пра тое, што адбылося, мы даведаліся з тэлевізара, жонка Гелы вельмі перажывае, плача, яго мабільнік адключаны. Мы спадзяемся, што ў выніку ўсё стане добра, у вас разбяруцца, што да чаго. Ён жа нікому не хацеў зла, выпіў – так, але працверазее, дакладна ведаю – будзе моцна перажываць, у яго вельмі добрае сэрца. Не хацеў ён зганяць самалёт ні ў якую Еўропу, нашто яму туды? Думаю, у той сітуацыі благі жарт з ім сыграла выпіўка, а ён нават не разумеў, што адбываецца вакол…
Паводле КП
