На беразе ракі Сож у ваколіцах вёсак Хальч і Радуга, Сябры “Нашай альтэрнатывы” сумесна з неабыякавымі да гістарычнай спадчыны маладзенамі, правялі валанцёрскі летнік “У пошуках страчанага”
Старажытныя стаянкі, паселішчы, курганы і капішчы, цягнуцца ланцужком на многія кіламетры уздоўж рэчкі.
З развіццём чалавецтва на іх месцах, будаваліся цэрквы, касцёлы, маёнткі і простыя вясковыя хаты.
Але гэта усе у мінулым…
Зараз іншы час і іншыя прыярытэты – лес высеклі, балоты асушылі, Сож абмялеў.
Старажытныя стаянкі курганы і гарадзішчы – разрабаваны і закінуты смеццем але не толькі іх напаткаў такі гаротны лёс. Назаўжды страчаны Касцёл і пахавальны склеп у вёсцы Радуга. Доўгі час чакае рэстаўрацыі палац Халецкіх.
Гісторыя палаца як гісторыя краіны – раней квітнеў, з прыходам жа да улады “Иванав родства не помнящих” – занядбаў і вось вось разваліцца хоць і “Охроняется государством”
Адабралі у гаспадароў – аддалі дзецям. Адабралі у адных дзяцей – аддалі другім . У сярэдзіне мінулага стагоддзя у палацы знаходзілася турма НКВД, у якой трымалі «ворагаў народа», жанчын з дзецьмі. Ад голаду і холаду дзяцей памірала шмат, а у ворагаў народа і дзеці ворагі. Таму, хавалі памерлых на мясцовых могілках без крыжа і помніка-як угнаення для дрэў. Калі не стала месца на могілках-хавалі як быдла у агульнай яме, недалёка ад палаца . Менавіта, на адным з такіх месцаў дзе з слоў мясцовых жыхароў знаходзіліся ямы з памерлымі, неабыякавыя актывісты і усталявалі памятны крыж.
Напамін жывым каб помнілі …
Чаму так сталася з нашай спадчынай?
Чаму мы адракліся ад свае гісторыі?
Магчыма адказ ляжыць на паверхні – мы сталі “Иванами родства не помнящими”
Няма спадчыны – няма і гісторыі.
Няма гісторыі -няма і народа…
